Mesin mengait rata berkomputer keseluruhan pakaian ialah teknologi baharu yang mengait keseluruhan pakaian tiga dimensi dalam satu langkah pengeluaran tanpa memerlukan jahitan. Ia dipercayai merupakan proses yang inovatif dan kos efektif. Walau bagaimanapun, terdapat banyak cabaran yang dihadapi oleh industri untuk menjadikan teknologi ini berjaya dan praktikal untuk pengeluaran besar-besaran.

Konsep fabrik rajutan 3D telah wujud sejak sekian lama, tetapi ia tidak pernah mendapat daya tarikan yang ketara dalam industri tekstil kerana kesukaran dan kos yang berkaitan dengan sistem suapan benang, pembentukan jahitan, pemilihan dan kawalan jarum, dan reka bentuk struktur rajutan. Sumbangan teknologi terkini kepada konsep ini, dalam kombinasi dengan ciri-ciri semula jadi regangan dan mampatan mengait, telah menawarkan beberapa peluang untuk industri.

Antaranya ialah potensi fabrik rajutan 3D untuk menjadi alternatif utama kepada produk tekstil tenunan dalam pelbagai aplikasi dalam sektor pakaian dan perindustrian. Sebagai contoh, fabrik boleh dibentuk menjadi prabentuk untuk kasut, kereta dan tekstil aeronautik. Selain itu, fabrikasi fabrik daripada benang teknikal yang dahulunya dianggap tidak serasi dengan mengait, seperti gentian karbon, monofilamen dan logam, juga telah diterokai dengan penuh minat.


Langkah pertama ke arah penghasilan pakaian lengkap pada mesin pakaian rajut rata telah dibuat pada tahun 1800-an apabila sinker diperkenalkan untuk mengait fabrik rata dengan bentuk dengan memasukkannya ke dalam kain sebelum mengait. Kaedah ini, dikenali sebagai flechage, menambah baik drape dan fit sambil mengurangkan kos pengeluaran.

Pada 1970-an dan 1980-an, perkembangan baharu dalam reka bentuk grafik komputer dan teknologi mesin rajut rata membawa kepada kemajuan besar, termasuk peralihan daripada kawalan elektronik pita tebuk kepada kawalan elektronik benang tebuk pada mesin elektronik katil rata. Ini membolehkan pengenalan mesin mengait rata jenis jacquard pertama dalam industri pakaian rajut, serta siri inovasi dalam pakaian rajut jenis tiub, seperti mesin mengait sarung tangan Shima Seiki dan Protti PDE.

Pada tahun 1995, kemajuan seterusnya dalam pakaian rajut rata ialah ciptaan mesin baru yang boleh menghasilkan keseluruhan pakaian sebagai sebahagian daripada proses pembuatan yang dipanggil Whole garment knitting. Mesin ini, yang kini tersedia secara meluas, adalah yang pertama seumpamanya menawarkan peluang untuk pakaian lengkap tiga dimensi yang lancar tanpa memerlukan jahitan.